Sa Metaloplastikom je dva puta bio prvak Evrope i ima sedam šampionskih titula u SFRJ. Bio je kapiten Šapčana u drugom mandatu u tom klubu, baš kao i u matičnom Lovćenu i španskom Alikanteu.
Kao trener je ispisao istoriju cetinjskog kluba i osvojio dvije titule prvaka SRJ, sa Lovćenom je uzeo i duplu krunu u Crnoj Gori, a velike uspjehe je ostvario svuda gdje je radio - u Makedoniji, Kataru, Španiji, Rumuniji, na klupi ŽRK Budućnost, ima bronzu sa juniorima SRJ sa Evropskog prvenstva 2002. godine...
Bio je prvi selektor reprezentacije Crne Gore i sa njom ispisao istoriju, jer je sa 11 pobjeda i remijem izborio plasman na Evropsko prvenstvo u Norveškoj, čime su „lavovi” postali prva naša selekcija koja se domogla velikog takmičenja.
Nije, ipak, vodio selekciju na sjeveru Evrope, jer je zbog neslaganja sa tadašnjim čelnicima RSCG podnio ostavku.
Svako ko imalo poznaje rukomet zna da su sve ovo asocijacije na legendu crnogorskog rukometa, 58-godišnjeg Pera Miloševića.
Sjajni stručnjak, trenutno na klupi Politehnike iz Temišvara, odgovara na 14 pitanja u našoj anketi.
Najbolji tim svih vremena po tvom mišljenju?
- Golman Mirko Bašić, lijevo krilo Mile Isaković, lijevi bek Veselin Vujović, srednji bek Nikola Karabatić, desni bek Kiril Lazarov, desno krilo Ivan Čupić i pivot Veselin Vuković.
Najbolji tim od rukometaša sa kojima si igrao?
- Bašić, Isaković, Vujović, Vuković, srednji bek Zlatko Portner, desni bek Jovica Cvetković i desno krilo Jasmin Mrkonja.
Ko su najbolji igrači sada, ali i svih vremena?
- Svih vremena ubjedljivo Bojana Popović i Veselin Vujović. Sada Nikola Karabatić i Jovanka Radičević.
Sa kim si najbolje sarađivao na terenu?
- Kao trener sa srednjim bekovima, kao igrač sa pivotima.
Kojim dometima stremiš?
- Da opet osvojim titulu sa nekim klubom, a ako još jednom budem selektor neke reprezentacije da ponovim plasman na veliko takmičenje kao sa Crnom Gorom. Ali, da ovog puta i ja budem na tom prvenstvu.
Koji rezultat nikad nijesi zaboravio, i u pozitivnom i u negativnom smislu?
- Dvije titule prvaka Evrope sa Metaloplastikom, posebno prvu protiv Atletika u Madridu i nezaboravan doček u Šapcu. Kao trener prvi šampionski pehar u istoriji crnogorskog klupskog rukometa sa Lovćenom i prvi plasman jedne naše reprezentacije na velika takmičenja. Duša me boli zbog dosta stvari, ali najviše zbog eliminacije od Krima u polufinalu Lige šampiona 1999. godine. U Ljubljani smo vodili pet razlike, ali na kraju smo dobili tri i zbog pravila o golu manje u gostima nismo ušli u finale. Da nije bilo bombardovanja, niko nam ništa ne bi mogao, jer smo igrali fenomenalnu odbranu 5-1, a u „Morači” smo bili nepobjedivi. Duša me boli i zbog fantastičnih igračica Maje Bulatović, Tanje Jeraminok, Nataše Cigankove, Anice Đurović, Dragice Miličković, Sanje Jovović i ostalih što nisu nikada osvojile Ligu šampiona, divne publike, ali i predsjednika Rada Đurđića, koji je zbog svega što je dao klubu i rukometu zaslužio da osvoji titulu prvaka Evrope.
Milošević na klupi Lovćena 2001. godine
Šta najmanje, a šta najviše voliš da radiš na treninzima?
- Najmanje kad sam bio prinuđen sam da radim kondicioni dio, a najviše šuterske, individualne treninge i taktiku.
Da nisi bio rukometaš, šta bi bio?
- Vjerovatno teniser.
Koji tvoj talenat, zbog sporta, nikad nije došao do izražaja?
- Uvijek sam bio tačan, precizan, volio da budem organizovan, što se ogledalo kroz sport. Vjerovatno bih bio dobar u privatnom biznisu, jer imam sposobnost organizacije.
Omiljena knjiga?
- „Alhemičar” Paula Koelja.
Omiljeni film?
- „Kramer protiv Kramera”.
Najbolji prijatelj u sportu?
- Ubjedljivo najteže pitanje. Toliko je ljudi sa kojima igrao, sarađivao kao trener, od igrača, predsjednika, sekretara, menadžera..., da je teško izdvojiti nekog.
Hobi?
- Volim da šetam po planinama kad imam vremena i da se družim sa prijateljima u slobodno vrijeme. Nekad, mnogo davno, volio sam da idem u pecanje.
Najbolji savjet u vremenu pandemije?
- Čuvajte svoje zdravlje, samim tim čuvamo i zdravlje naših najbližih.
